Korkmaz, Ottawa’daki konutunda, Ontario eyaletine bağlı Fort Albany kentindeki St. Anne Yatılı Kilise Okulunda olanlar ve bu bahiste verdiği uğraşa ait AA muhabirine açıklamalarda bulundu.
Ailesi ile yaşadıkları bölgede ilkokula gittiğini söyleyen Korkmaz, ailelerinden zorla alınan öbür yerli çocukların bilakis, kendisinin ortaokulu tamamlamak ve akabinde liseye gitmek hedefiyle yatılı kilise okuluna verildiğini belirtti.
St. Anne Yatılı Kilise Okulundaki birinci gününü anlatan Korkmaz, “Bizi, mutsuz ve asık hızlı rahip ve rahibeler karşıladı. Sıraya sokup, uzun saçlarımızı kestiler. Bize hayvan muamelesi yaptılar ve dövdüler” dedi.
Korkmaz, “Bize daima pislik olduğumuzu söylediler. Orada çoğumuz fizikî, cinsel ve zihinsel istismara uğradık. Herkese birebir elbiselerden verdiler. Yakamızda numaralar vardı. İsimlerimiz yerine numaralarla çağırırlardı.” diye konuştu.
Çocuk aklıyla olup bitenlerin olağan olduğunu sandığını fakat büyüdükçe birçok şeyi kavradığını söyleyen Korkmaz, şöyle devam etti:
“St. Anne yatılı okulunda geçirdiğim dört yıl hayatımın en makûs yıllarıydı. Orası vahim bir yerdi. Yerli beşerler olmamıza karşın okulda Kanada’nın gerçek tarihini öğrenmedik. Biz, yaşarken bir tarih yazdığımızın ve yaşadığımızın farkında değildik. Her okulun bu türlü olduğunu düşündüm zira karşılaştıracak bir şeyiniz olmadığında bunun olağan olduğunu düşünüyorsunuz. Bize büyüklere hürmet duymamız öğretilmişti. Büyük oldukları için rahip ve rahibelere itaat etmeniz öğretiliyordu.”
Bazı arkadaşlarının yemek sırasında beklerken, kimilerinin da gece yataklarından alındığını anlatan Korkmaz, bilhassa gece alınan çocukların yataklarının başucuna rahiplerce küçük şekerlerin bırakıldığını, bu şekerlerin cinsel tacizin bir işareti ya da teşekkürü olduğunu ilerleyen yıllarda öğrendiklerini vurguladı.
Korkmaz, paklık için herkesi tek hortumlu büyük yuvarlak bir duşun altına topladıklarını, bu uygulamanın soğuk kış günlerinde de devam ettiğini aktardı.
Okulun kışın ısıtılmadığının altını çizen Korkmaz, “Küçük battaniyelerimiz vardı, çok kalın değildi. O yüzden ‘sadece sarılın sıcak kalmaya çalışın’ derlerdi. Teneffüslerde hava ne kadar soğuk olursa olsun dışarı çıkmak zorundaydık. Bugünlerde sıfırın altında 25 derecede bile çocukları dışarı çıkarmıyorlar. Biz sıfırın altında 40 derece soğukta bile dışarıda oynamak zorundaydık” halinde konuştu.
“BİZİ ANNE BABAMIZA ZİYAN VERMEKLE TEHDİT EDERLERDİ”
Bölgede vazife yapan polislerin, her üç ayda bir okula gelip denetimler yaptığına işaret eden Korkmaz, şunları söyledi:
“Polisler gelmeden hepimize çekidüzen verir, saçlarımızı düzeltmemizi isterlerdi. Bizi, yaşadıklarımızı polise anlatmamamız konusunda tembihler, aksi halde anne babamıza ziyan vermekle tehdit ederlerdi. Okulun çabucak yanında hastane vardı. Dayak yahut cinsel taciz sonucu ziyan görenleri, tedavi için oraya götürürlerdi. Fakat o hastane de birebir kaldığımız okul üzere Katolik Kilisesinin denetimindeydi ve yöneticiler birbirini kolluyordu.”
Kendisinin de istismara uğradığını söyleyen Korkmaz, “Hastanede altı ay geçirdim. Lakin hastane kaydı yok. Artık onları mahkemeye çıkarma sürecindeyiz” sözlerini kullandı.
Korkmaz, şunları anlattı:
“Sen bir rahipsin, Allah’ı temsil ediyorsun. Bu, öteki bir beşere yapabileceğin en makûs şey. Seni öldürmeleri daha uygun zira o vakit acın biter. Fakat birilerinin sana cinsel istismarda bulunmasının acısını, yetişkin olduğunda anlarsın. Bu bir ömür yaşamak zorunda olduğun şeydir. Okulda, bir rahipten gebe kalarak doğum yapan yahut gebe kaldığında zorla kürtaj yaptırarak çocuğunu aldıran 14, 15 ve 16 yaşlarında beşerler biliyorum. Bu çok yanlış. Öteki nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum, bu insanların yaptığı iğrenç bir şey ve bunu dünyanın her yerinde yapıyorlar.”
“KANADA TARİHİNİ TEKRAR YAZACAĞIZ”
“Kanada tarihini yine yazacağız ve Kanada’nın gerçek tarihini anlatacağız” diyen Korkmaz, pisliklerin halılarının altına süpürüldüğünün altını çizdi. Geçmişte çok uygun olmayan şeyler yapılsa da bunun kendi tarihleri olduğunu vurgulayan Korkmaz, buna sahip çıkılması gerektiğine dikkati çekti.
Gerçek bir uzlaşmanın, her şeyden evvel verilen ziyanlardan sorumlu olunduğunun kabul edilmesiyle başlayacağına işaret eden Korkmaz, böylesi bir uzlaşma için kaideleri olduğunu söyledi.
Korkmaz, kaideleri şöyle sıraladı:
“Papa geldiğinde Hristiyan halk ismine özür diledi. Hristiyan halk ismine üzgünüm demekle Katolik Kilisesi yahut Vatikan ismine üzgünüm demek ortasında büyük fark var. Bana yapılanlardan sokakta yürüyen Hristiyan değil, rahipler, rahibeler ve piskoposlar sorumlu. Papa’nın sorumlu olduğunu söylemesini istiyorum. Kanada’dayken ‘Katolik Kilisesi ismine özür dilerim’ demedi. İyileşmemiz için para sorun değil. Sorunun tahlili için bizim şifa merkezlerine sahip olmamız lazım. Geleneklerimin ve kültürlerimin ne olduğunu bilmiyorum. Türk kültürü hakkında, kendiminkinden daha çok şey biliyorum. Biz yırtıcı ya da pagan değildik.”
Vatikan’ın, Amerika’yı keşfetmeleri için gönderdiği kaşiflerle toprakları kaybettiklerini söyleyen Korkmaz, Doctrine of Discovery (Keşif Doktrini) isimli kural yeterince, üzerinde yaşayanların Hristiyan olmadığı her toprağın Vatikan kaşiflerince sahiplenildiğine dikkati çekti.
Papa Franciscus ile Quebec City’de baş başa görüştüğünü kaydeden Korkmaz, “Kendisine de dilediği özrün Katolik Kilisesini kapsamadığını ve Keşif Doktrini’ni iptal etmesini söyledim. İngilizce bilmediği için yapılan çevirilere yalnızca gülümseyerek reaksiyon verdi. Oradaki konuşmasında, iklim değişikliğinden ve Ukrayna krizinden bahsetti. O meseleler da kıymetli lakin Kanada’ya bizden özür dilemek için gelmişti.” diye konuştu.
Korkmaz, Papa’nın kendisine ikram ettiği ve Kanada ziyareti için Vatikan tarafından sonlu sayıda üretilen hatıra parayı da gösterdi.
AYAKLARIMI YERDEN KESEN BİR TÜRK İLE TANIŞTIM’
Soyadını 19 yaşındayken evlendiği bir Türk’ten aldığını söyleyen Korkmaz, o yıllara ilişkin anısını ise şöyle anlattı:
“19 yaşımda ayağımı yerden kesen bir Türk ile tanıştım. O çok zeki ve güzel biriydi. Benim hayalimdi, bu yüzden evlendik. 11 yıl evli kaldık ve Zeynep isminde bir kızım oldu. Beni ailesiyle tanıştırmak için İstanbul’a götürdü. Biraz gerilmiş ve korkmuştum. Beni kollarını açarak karşıladılar, bana aile üzere davranmalarına şaşırdım, inanılmazdı. Beni alışverişe götürdüler, yemekler mükemmeldi, beşerler, arkadaşları, komşuları çok arkadaş canlısıydı. Bugün hala onlarla konuşuyorum, gençken bir bağ kurduğunuzda o bağı koruyorsunuz. Soyadımla gurur duyuyorum. O anılar benim için çok pahalı. Hayatımın en hoş anlarına baktığımda bunlardan biri Türkiye zira siz Türkler çok cana yakınsınız.”